Lucius Annaeus Seneca (± 4 v.Chr.-65 n.Chr.) was een Romeins schrijver en stoïcijns filosoof, die een belangrijke positie in het Rome ten tijde van keizer Nero bekleedde. Deze Seneca staat ook bekend als Seneca minor (Seneca de jongere), om hem te onderscheiden van zijn vader, Seneca Maior (Seneca de oudere), de redenaar. Na een voorspoedige carrière in Rome werd hij verbannen naar Corsica door keizer Claudius, waaruit hij na acht jaar werd teruggeroepen. Daarna belandde hij in het centrum van de macht, het hof van Nero. Hij hoopte hier een goede invloed te kunnen uitoefenen, hetgeen de eerste jaren ook lukte, maar daarna kwam de teleurstelling: de jonge Nero ontpopte zich tot de Nero zoals de geschiedenis hem kent, een man die geestelijk niet helemaal in orde was en gruwelijke dingen heeft gedaan. Seneca trok zich terug uit het politieke leven, in de hoop nog te ontsnappen aan Nero's waanzin. Een paar jaar later werd hij toch, door Nero, gedwongen tot zelfmoord. Parallel hieraan loopt zijn carrière als schrijver. Zijn werk is niet de neerslag van zijn leven, maar wordt er wel door gevoed. Een belangrijke rol speelt de individuele autonomie, de innerlijke vrijheid. Dit werk, waarin de stoïsche filosofie wordt toegepast op de praktijk van het leven, culmineert in de Brieven aan Lucilius die hij aan het einde van zijn leven schreef.