In september 2020 overleed de moeder van Donald Niedekker via euthanasie. De dagen erna begon hij haar te eren met kleine betekenisvolle handelingen. Misschien voor een week, dacht hij, een maand, hooguit. Het werden vijf maanden, van haar overlijden op 4 september tot haar verjaardag op 2 februari. Van dit rituele gedenken deed Niedekker in zijn dagboek verslag. Gaandeweg kregen de notities het karakter van een levensschets van zijn moeder, een vrouw wier kindertijd in de oorlog lag, die in de opbouwjaren volwassen werd, haar gezin stichtte in tijden van emancipatie en loonexplosie, die kind aan huis was in het Concertgebouw en in de KNVB streed voor gelijke behandeling van vrouwen. De vijf maanden van gedenken openden in Niedekkers geheugen luiken naar vergeten voorvallen en familietaferelen. Maar meer dan een duik in het verleden werd zijn rituele rouwen een aftasten van gevoelens en een nabestaan voor zijn moeder. Het schrijven werd een tot leven wekken.