Proëmia is een poëtische en filosofische verhandeling van de Franse dichter Francis Ponge. In het werk onderzoekt Ponge de relatie tussen taal, werkelijkheid en creativiteit. Hij beschrijft zijn eigen poëtische proces en benadrukt het belang van nauwkeurige observatie van de natuurlijke wereld als een bron van inspiratie. Ponge's taalgebruik is precies en beeldend en zijn focus op concrete objecten en hun eigenschappen en functies resulteert in een unieke, zintuiglijke benadering van poëzie. Proëmia wordt beschouwd als een van de belangrijkste werken van Ponge en een sleuteltekst in de Franse poëzie van de twintigste eeuw.