Het is een wonder dat de dichter-dandy Anatoli Mariëngof (1897-1962) de Stalinterreur overleefd heeft: in 1918 noemde hij de Rode Revolutie een ‘gehaktmolen’; tijdens de proletarische gelijkschakeling liep hij in hoge hoed en maatpak door Moskou; hij tartte de autoriteiten met gedichten en imaginistische manifesten; in de ogen van velen bracht hij de alom geliefde dichter Sergej Jesenin op het verkeerde, stadse dandy-pad. En na Jesenins zelfmoord schreef hij drie schandaalromans. Mariëngofs memoires verschenen postuum onder de titel Mijn eeuw, mijn vrienden en vriendinnen. Op sublieme wijze verbeeldt Mariëngof zijn volwassenwording tijdens roaring twenties van het revolutionaire Rusland. Al kwam in zijn leven 'niets op zijn pootjes terecht', zijn werk heeft vele decennia later niets van zijn poëtische zeggingskracht verloren.