Deze door Marcel Schwob uit verdriet om de dood van zijn geliefde geschreven roman werd na de introductie in 1894 al snel gebombardeerd tot de onofficiële bijbel van de Franse symbolistische beweging. De zorgvuldig geweven verzameling legenden, aforismen, sprookjes en nihilistische filosofie werd bewonderd door Stéphane Mallarmé, Alfred Jarry en André Gide. Het is nog altijd een raadselachtig en beklemmend werk, geschreven in een stijl die aan de Gebroeders Grimm én aan Friedrich Nietzsche doet denken. Schwob transformeerde zijn lief, een ‘meisje van de straat’ dat bezweek aan tuberculose, in Monelle (zij die alleen is), de onschuldige profeet van de vernietiging, en vertelt over haar zussen: meisjes die ten prooi vallen aan desillusie of gevangen zitten in een wereld tussen misleidende, kinderlijke fantasie en bittere werkelijkheid.