In De oude wegen onderzoekt Robert Macfarlane het verband tussen paden, wandelen en de verbeelding. Veel van het denkwerk ervoor verzette hij lopend. Het vertelt het verhaal van ruim duizend mijl wandelen over oude wegen, op zoek naar een route naar het verleden – met als resultaat dat hij telkens weer bij het heden uitkomt. Het is een onderzoek naar de geesten en de stemmen die op oude paden rondwaren, naar de verhalen die ze in zich dragen en vertellen, naar pelgrimages en erfvredebreuk, naar gezongen routes en degenen die ze zingen en naar de vreemde continenten die er binnen landen bestaan. Bovenal is het een boek over de mens en zijn omgeving: over lopen als een verkenning van het innerlijk en over de subtiele manier waarop we zijn gevormd door de landschappen waar we ons doorheen begeven.