Veel hedendaagse romans, toneelstukken en films halen hun inspiratie uit de epische poëzie en Griekse tragedies die bijna drieduizend jaar geleden voor het eerst werden verteld. In het werk van Homerus, in bijvoorbeeld de verhalen over de Trojaanse Oorlog en Jason en de Argonauten, gaat het om mannelijke helden. Vrouwen komen er meestal bekaaid vanaf. En als ze wel het onderwerp van gesprek zijn, worden ze vaak afgeschilderd als monsterlijk, wraakzuchtig of gewoon kwaadaardig. Neem Pandora, iedereen kent haar als de eerste vrouw die alle chaos en ellende in de wereld heeft losgelaten, maar in het oorspronkelijke verhaal van Hesiodus handelde zij helemaal niet uit kwade wil. Zelfs de verhalen over Medea en Phaedra zijn genuanceerder dan hervertellingen ons laten geloven. In De kruik van Pandora herstelt Natalie Haynes het evenwicht. Als startpunt neemt ze Pandora en haar kruik (die doos kwam later pas), en in nog negen verhalen zijn, na millennia van verhalen over goden en mannen, nu eindelijk eens de stemmen te horen van Hera, Artemis, Penelope en vele andere vrouwen.