Als archeologe houdt Sarah Tarlow zich bezig met rituelen rondom de dood en rouwverwerking. Haar onderzoek richt zich op de vraag hoe mensen begraven werden en hoe men afscheid nam van dierbaren in vroeger tijden. Kort na haar aanstelling aan de Universiteit van Leicester in 2012 vertoont Sarahs partner Mark de eerste symptomen van een neurologische aandoening. Hij gaat in rap tempo achteruit, en kan al snel niet meer autorijden, lopen, proeven of voor zichzelf zorgen. Hoewel Sarah zich academisch volledig heeft gewijd aan haar onderzoek naar hoe mensen in het verleden zijn omgegaan met verlies en verdriet, had niets haar voorbereid op de taak van mantelzorger, op het verlies van haar levensgezel en op de leegte die de dood ten slotte achterlaat. De archeologie van het verlies is een genadeloos eerlijke memoire, die op kunstige wijze levenservaring en wetenschappelijke kennis combineert.