In januari 2024 voer Alma Mathijsen mee met de Ide Min, een vrachtzeilschip dat de concurrentie aan wil gaan met de immens vervuilende containerindustrie. Twaalf mensen staken samen de Atlantische Oceaan over. Een idyllische reis die drie weken zou beslaan, veranderde in een barre expeditie die bijna zeven weken duurde. In dit logboek zien we de veranderde oceaan van dichtbij. De zee is koortsig, haar koraal verbleekt, de zuurgraad stijgt met ieder jaar. Over haar wateren drijven enorme containerschepen, zo groot als flatgebouwen. Terwijl de tweemastschoener moeite heeft om wind te vinden, raakt de voedselvoorraad op. Van de verse groente en het fruit is al amper iets over. Verstopt tussen de bagage van de crew ligt een bloedsinaasappel, precies even rond als de zon die aan de hemel knettert. Iedereen aan boord verlangt naar een sappige vrucht. Met evenveel mijlen water ten oosten als ten westen van het schip wordt ieders geduld op de proef gesteld. En daar gaan alle crewleden totaal anders mee om. Mathijsen toont hoe een schip op zee verandert in een klein ecosysteem. Ook zij zelf wil uit pure wanhoop het liefste opgaan in haar omgeving, ze wenst te veranderen in een zeekomkommer.