Twintig jaar lang, van 1939 tot 1958, schreef Albert Camus over de koloniale misstanden in zijn geboorteland Algerije. Er waren grondige hervormingen nodig om zijn ideaal te bereiken: een land met gelijke rechten voor iedereen, waar alle bevolkingsgroepen vreedzaam zouden samenleven. In de loop der jaren moet Camus vaststellen dat die hervormingen uitblijven, de vele beloftes van de Franse regering ten spijt. De spanningen in Algerije nemen toe en in 1954 breekt de onafhankelijkheidsoorlog uit. Toch blijft Camus tot zijn vroegtijdige dood hopen op de harmonieuze samenleving waar hij al die jaren voor heeft gepleit. Hoewel Camus zich al vroeg uitsprak tegen het koloniale onrecht, heeft hij de Algerijnse onafhankelijkheidszaak nooit willen steunen en dat is hem op felle kritiek komen te staan. Als Camus in 1958 besluit een dertigtal artikelen over Algerije te bundelen onder de titel Algerijnse kronieken, kan dat worden gezien als zijn laatste stellingname in het debat.